Το τελευταίο διάστημα υιοθετήθηκε από κυβερνητικά στελέχη της πρώτης γραμμής μια τακτική γλωσσικού εκφυλισμού, η οποία επιδιώκει την -δια της τέταρτης εξουσίας- πρόκληση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού του έλληνα πολίτη. Συγκεκριμένα, ο υπουργός οικονομικών προσπαθεί να πείσει τόσο τους βουλευτές, όσο και την κοινή γνώμη σχετικά με τον ''πατριωτικό'' χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής, ταυτίζοντας την οικονομική αφαίμαξη του ελληνικού λαού με το εθνικό συμφέρον.
Καθημερινά κάνουν την εμφάνισή του στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων αγράμματοι και λαϊκιστές που διατυμπανίζουν ,σε φαρισαϊκούς πάντοτε τόνους, πως υπεράνω των πάντων είναι η χώρα. Κι εγώ ο βλάξ -που κάθομαι και τους ακούω- να μαλώνουν για το ποιος είναι περισσότερο εθνικόφρων αναρωτούμαι τι να είναι άραγε αυτή η πατρίδα, αυτή η αφηρημένη έννοια που συχνότατα κατακρεουργείται από βέβηλους και καιροσκόπους πολιτικάντηδες, που το μόνο που επιθυμούν είναι να κατασκευάσουν ένα ψευτο-πατριωτικό προφίλ. Ποια είναι τελικά αυτή η Ελλάδα; Είναι η θάλασσα και τα κορφοβούνια; Ή μήπως οι βραχονησίδες; Γιατί ούτε αυτά τα διαφυλάξαμε το 1996, όταν ο κιοτής -υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη- Θεόδωρος Πάγκαλος διαβεβαίωνε τον αμερικανό ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ότι οι ισχυροί ''άνεμοι'' θα παρασύρουν την ελληνική σημαία από τα Ίμια, η οποία και δε θα αντικατασταθεί ποτέ, όπως κι έγινε –μόνο που δε ''φύσηξε'' εκείνο το τραγικό βράδυ της 18 Ιανουαρίου-.
Απαραίτητη ,ωστόσο, προϋπόθεση για την ύπαρξη της εδαφικής κυριαρχίας ενός κράτους είναι το υποκείμενο δια του οποίου ασκείται, και το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τον λαό. Επομένως, όταν ομιλούμε για ελληνικό κράτος δεν μπορούμε να παραγκωνίσουμε τον ελληνικό λαό, ο οποίος αποτελεί την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής και κατ΄ επέκταση της εθνικής ευημερίας.
Οι παροτρύνσεις εκ μέρους της κυβέρνησης για οικονομική θυσία του έλληνα πολίτη στο βωμό της ''πατρίδας'' ή καλύτερα της παρτίδας, αποτελούν έντεχνες μπουρδολογίες και μπαρούφες που σκοπό έχουν την επιβολή ενός αισθήματος ενοχής στη συνείδηση του μέσου έλληνα. Ο κ. Παπανδρέου με τη σειρά του, καλώντας – με ''σπαστά'' πάντοτε ελληνικά- τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε συναίνεση, μεταφέρει αυτή την πρακτική της γλωσσικής παραπλάνησης και της εννοιολογικής αλλοίωσης των λέξεων, κατά το μικροκομματικό συμφέρον, εντός της Βουλής. Θα πει ,βέβαια, κάποιος: ''Μα καλά, η συναίνεση δεν είναι θεμιτή και ,συγχρόνως, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κρίσης;'' Και η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Ζητούμενο στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι η πολιτική του ''ναι σε όλα'', αλλά η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, η οποία έπεται της συνεννόησης, προσανατολισμένη στην εύρεση της ''χρυσής τομής'', που εν προκειμένω δε δύναται να είναι άλλη από το εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον υπό τη στενή του όρου έννοια και μόνο, εννοώντας το ευοίωνο μέλλον του κοινωνικού συνόλου, το οποίο και θα φέρει την εθνική ευημερία.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πολιτικοί της χώρας μας καλούνται να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν. Το σίγουρο όμως είναι πως αν δεν αρχίσουν να ομιλούν την ελληνική-δημοτική διάλεκτο, αλλά εξακολουθούν -αντίθετα- να επιδίδονται στην ασύστολη χρήση της παρα-πολιτικής καθα-ρεύουσας, καθότι ιδιαιτέρως δύσπεπτη, οι πιθανότητες της εθνικής ανάκαμψης θα διαγράψουν πτωτική πορεία, ανάλογη της οικονομίας μας. Ας ελπίσουμε ότι στη χώρα μας θα ακούσουμε σύντομα υψηλότερης ποιότητας πολιτικές τοποθετήσεις, στην πορεία προς την επανακατάκτηση της δημοκρατίας. Διότι τέτοιες εποχές ηθικοπολιτικών εκπτώσεων, στα πλαίσια των οποίων κάνουν την εμφάνισή τους κάθε λογής αλχημιστές αλλοτριώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, εναρμονίζονται περισσότερο με την περίοδο 1967-1974.
Αλέξανδρος Χαρατσής
Φοιτητής Νομικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου