Σελίδες

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Τηλέφεια τραύματα κομματικά



   Πότε άραγε λέμε πως  το πολιτικό σκηνικό ''πνέει τα λοίσθια'';  Μάλλον όταν  κάθε πράξη ή παράλειψη (η οποία ισοδυναμεί με αρνητική ενέργεια) των φορέων του δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα στοιχειώδους λογικής. Ούτε καν στη λογική του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Πολλώ δε μάλλον όταν ευρίσκεται σε ασυμβίβαστη θέση ως προς  την αρμονική ενότητα των πραγμάτων.
   Και μέσα σε αυτό το καθεστώς της κατάφωρης και συγχρόνως επαίσχυντης κοινωνικοπολιτικής κατάντιας, σε αυτό το άκρως ανθυγιεινό –για τον κοινό νου- περιβάλλον της  ιδεολογικής σηψαιμίας, ο εξευτελισμένος πλέον- από τους κομματανθρώπους- ελληνικός λαός βρίσκεται εν αναμονή της προσφυγής στις κάλπες. Ποιο όμως , έλλογο ον δύναται να αρθρώσει αποκρυσταλλωμένη πολιτική δήλωση βουλήσεως, υπό τον θρίαμβο της απόλυτης διασπάσεως, τόσο του κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος, όσο και της ίδιας της κοινωνικής συνοχής; Αυτή λοιπόν η αδυναμία γνήσιας εκδήλωσης της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, αποτελεί μείζονος σημασίας πολιτικό ζήτημα. Ειδικότερα, όπως προκύπτει ευθέως από το άρθρο 52 του Συντάγματος, η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Από την εν λόγω συνταγματική διάταξη, προκύπτει η αντικειμενικώς αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της εκλογικής διαδικασίας. Εν ολίγοις και συγχρόνως εν πολλοίς, η θεσμική κρίση και η διαφθορά του πολιτικού βίου, δημιουργώντας επιδερμικά κομματικά ιδεολογήματα και εκλογικεύοντας την παράνοια, οδηγούν στην υπονόμευση και τη νόθευση του λαϊκού αισθήματος περί τα πολιτικά πράγματα, κατά την ενάσκηση του εκλογικού του δικαιώματος. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να παραγνωρίσουμε και τα προεκλογικά τεχνάσματα και τις δεσμεύσεις των κομματικών ταγών, οι οποίοι διαβεβαιώνοντάς μας ότι '' Λεφτά υπήρχαν'', διέπλασαν στα μέτρα τους την κοινωνική ψυχή, με αυτοσκοπό την καιροσκοπική κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου.
   Ο ελληνική κοινωνία υφιστάμενη πολιτικό έμφραγμα του μυοκαρδίου και ευρισκόμενη ante portas, του επικείμενου εκλογικού ''by-pass'', προτού λάβει την εκλογική της θέση, η οποία ένεκα της δυσμενούς κοινωνικής συγκυρίας μόνο ως ''κοινός τόπος'' δύναται να μετασχηματιστεί σε ενιαίο και καθολικό εκλογικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τελικώς ''ο τρώσας δεν ιάσεται''… διότι πολύ απλά τα τηλέφεια τραύματα που έχει υποστεί –από τα αλλεπάλληλα κομματικά ραπίσματα- το κοινωνικό σύνολο, μπορούν να θεραπευτούν μόνον από τον δέκτη των κτυπημάτων αυτών, από την ίδιο δηλαδή τον ελληνικό λαό, και όχι από τον φυσικό αυτουργό τους. Έχουμε κουραστεί παρακολουθώντας τον κάθε λογής φάρας πολιτικάντη να αυτοθυσιάζεται, σε ρόλο Σίμωνος του Κυρηναίου, καμουφλάροντας τους φουσκωμένους τραπεζικούς του λογαριασμούς με τον χιτώνα της επιτέλεσης του υπουργικού λειτουργήματος. Άλλωστε, ο επαγγελματικός χαρακτήρας της ενασχόλησης με τα κοινά -ως γνήσιο θρέμμα του παρόντος πολιτεύματος, της κομματοκρατίας- δεν αφήνει κανένα περιθώριο αλλαγής, εξυγίανσης του πολιτικού βίου και παροχής ενός καθολικού εθνικού οράματος, ικανού να μας ανασύρει από την τελματωμένη κατάσταση, εντός της οποίας διαβιούμε.
   Δυστυχώς, ο κομματικός βίος και εξ αντανακλάσεως ο κομματάνθρωπος -εκ προοιμίου- είναι συμβιβασμένος με την απάτη. Το πολιτικό σκηνικό τοποθετείται στην εξής ιδιότυπη και ανασφαλή θέση… οφείλει να λάβει αποφάσεις, αλλά στο πλαίσιο μιας κρίσης αυτογνωσίας, αναγνωρίζει την υπαιτιότητά του και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αναστρέψει την εις βάρος του κατάσταση. Τροχοπεδείται δηλαδή, από την ενοχή των σφαλμάτων και των αθλιοτήτων του. Αυτό το κενό της πολιτικής τάξης, έχουμε την ηθική υποχρέωση  να το αναπληρώσουμε εμείς οι ίδιοι. Μόνο η κοινωνική πίεση είναι ικανή να σπρώξει το πολιτικό σύστημα στα όριά του και να το εξαναγκάσει να αντιμετωπίσει την ενοχή του. Με τον όρο βέβαια, κοινωνική πίεση, δεν αναφέρομαι σε άναρχης μορφής ενέργειες που μόνο μεγαλύτερης έντασης βλάβη είναι ικανές να προκαλέσουν, εις βάρος της κοινωνικής συνοχής, αλλά και του ίδιου του -έστω και κατ’ επίφαση- δημοκρατικού πολιτεύματος. Ως μορφή πίεσης, μπορεί να γίνει αποδεκτή κάθε ,υγιούς προσανατολισμού, κοινωνική αλληλεπίδραση, απουσία της χρήσεως βίας. Ας μην λησμονούμε άλλωστε, πως το πολιτικό γίγνεσθαι είναι το αντικατόπτρισμα του κοινωνικού βίου.
    Κατά συνέπεια, η ευθύνη των κομματικών ανθρωπαρίων, όσον αφορά την επαναδιαπραγμάτευση των θεσμικών πολιτειακών δομών, μετατοπίζεται βιαίως από το πεδίο της εφαρμοζόμενης πολιτικής υποκουλτούρας, προς τον κοινωνικό χώρο, με τη μορφή της συλλογικής υποχρέωσης των ίδιων των πολιτών. Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, εμφανίζεται ως αναντίλεκτη αναγκαιότητα, η αποφασιστική συμμετοχή σύσσωμης της κοινωνίας, ως προς τη διαμόρφωση του κοινού μας μέλλοντος, διά της εκλογικής διαδικασίας. Οι επιλογές μας περιορισμένες… είτε πραγματοποιούμε ένα salto mortale, στο κενό της εθνικής μας κατάρρευσης, ή στεκόμαστε στα πόδια μας, πετώντας στον καιάδα της ιστορίας, ό,τι μας προσβάλλει ως άτομα, αλλά και ως έθνος. Για να μεταβεί όμως, η δεύτερη επιλογή από τη σφαίρα της φιλοσοφικής θεώρησης και σκέψης, στο χώρο του πολιτικού ρεαλισμού, καλούμαστε ως λαός, να υπερβούμε τον εαυτό μας και τις ιδιαιτερότητες που αυτός παρουσιάζει. Κύρια πρόκληση τη δεδομένη χρονική στιγμή, αποτελεί ο παραγκωνισμός του ψυχολογικού παιδισμού μας. Ο νεοέλληνας χαρακτηρίζεται από μια παθολογική ανωριμότητα, η οποία του στερεί τη δυνατότητα της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Δύσκολα παίρνουμε την ευθύνη ως άτομα, αλλά εύκολα ως σύνολο, γεγονός που αποδεικνύεται ιστορικά κατά τη διάρκεια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821 και των βαλκανικών αγώνων του 1912-1913.
   Τώρα λοιπόν, οφείλουμε να νοηματοδοτήσουμε τις ζωές μας και να ξαναφτιάξουμε τον μύθο. Αυτό που μας ενώνει στις επικείμενες εκλογές είναι ότι μέσω της άσκησης του εκλογικού μας δικαιώματος, διεκδικούμε το εθνικό μας μέλλον, στο πλαίσιο μιας πολιτικής κουλτούρας παρελθόντος, που αναπόφευκτα καταρρέει μπροστά στις νέες προκλήσεις και τα σύγχρονα κοινωνικά αιτήματα.
    Η έλλογη ενάσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος, μόνο απεκδυόμενη του ρεβανσιστικού της χαρακτήρα, έναντι των ανέντιμων κομματανθρώπων που μας αποστέρησαν το υπέρτατο ''αγαθό'' των πελατειακών σχέσεων, είναι ικανή να οδηγήσει στον κοινωνικό εξαγνισμό για τα αμαρτήματα που εμείς οι ίδιοι διαπράξαμε κατά το παρελθόν. Το ζητούμενο δεν είναι η -εκ μέρους του κοινωνικού συνόλου- μομφή κατά του αντι-κοινωνικού πολιτικού συστήματος, αλλά η προπαρασκευή των κατάλληλων και αναγκαίων –συγχρόνως- συνθηκών, οι οποίες θα επιφέρουν την επανεκκίνηση του Πολιτειακού-Θεσμικού μηχανισμού, από μια κοινωνιοκεντρική και όχι ατομεκεντρική αφετηρία.
    Οφείλουμε λοιπόν, δίχως την παραμικρή καθυστέρηση –τόσο χρονική, όσο και νοητική- να αντιμετωπίσουμε κατάματα τις ευθύνες που μας αναλογούν και κατόπιν τούτου να αποβάλλουμε το μικροκομματικό μας ''συμφέρον'', στο πλαίσιο των παλαιοκομματικών συνδρόμων. Γιατί πώς θα ανατρέψουμε τα πολιτικά κακέκτυπα, αν δεν εξεγερθούμε πρώτα κατά του ίδιου μας του εαυτού; Πώς θα οραματιστούμε το μέλλον αν παραμείνουμε υποτελείς στις αήθεις βουλές των κυβερνητικών επιταγών;  
   Σε αυτή λοιπόν την ιστορική συγκυρία, όπου το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, ας διατηρήσουμε άθικτο -από τις αήθεις κυβερνητικές επιταγές- το μοναδικό διασωθέν στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, την υπερηφάνεια. Είναι προδήλως βέλτιον άλλωστε, να στεκόμαστε όρθιοι με σπασμένο κεφάλι, από το να σερνόμαστε με την κοιλία για να γλυτώσουμε το κεφάλι μας.
   Και όπως ο αρχαίος έλληνας ακόμα και στους θεούς του προσευχόταν όρθιος, με το κεφάλι προς τα άνω, έτσι και ο νεοέλληνας δε θα εκθέσει τον εαυτό του, ως βορά στα κομματικά αρπακτικά.



 *Υστερόγραφον, από το έργο Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄ του Γεωργίου Σεφέρη: ''Κύριε, όχι με αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου''.

 Αλέξανδρος Χαρατσής
Φοιτητής Νομικής Δ.Π.Θ.


Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ''ΜΕΤΑ-ΜΕΤΑΠOΛIΤΕΥΣΗΣ''


   Πρέπει να έχει καταστεί σαφές , σε κάθε επαρκούς νοημοσύνης πολίτη, πως αυτή η ατελείωτα τελματωμένη κατάσταση, την οποία βιώνουμε σε κάθε έκφανση της κοινωνικής μας ζωής δεν αποτελεί αποκλειστικά απότοκο της οικονομικής κρίσης. Αυτό που μας έχει καθηλώσει σε αυτή την εθνική εξαθλίωση είναι ότι στη συνείδηση του νεο-έλληνα –όπως έλεγε ο ΄΄δάσκαλος΄΄ Λιαντίνης- πέθανε ο Θεός, υποδηλώνοντας την παντελή έλλειψη οράματος. Ποιός όμως αλήθεια μας στέρησε το δικαίωμα στο όνειρο;
   Πιστεύω προσωπικά ότι έκαστος εφ’ω ετάχθη και πως δεν είναι καιρός για να ψάχνουμε ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους –αυτό άλλωστε είναι ΄΄δουλειά΄΄ των κομμάτων-. Το ζήτημα είναι περισσότερο σύνθετο απ’ ότι φαντάζει , εκ πρώτης όψεως, και έχει ιστορική βάση. Η Ελλάδα του 2011 είναι το αντικατόπτρισμα δύο μεγάλων ΄΄μύθων΄΄, αυτών της εθνικής επανάστασης του 1821 και του Πολυτεχνείου του 1973 . Φυσικά, ο χαρακτηρισμός αυτών των γεγονότων ως ΄΄μύθων΄΄ δεν αμφισβητεί  την ιστορική τους ύπαρξη, αλλά αφορά την δημιουργία ,στη συνείδηση του έλληνα, αντιστοίχων ψευδαισθήσεων περί αυτονομίας και δημοκρατίας. Η οικονομική εξάρτηση της Ελλάδος από τους δανειστές της, μάλλον θέτει ερωτηματικά ως προς το αυθύπαρκτο της πολιτικής εξουσίας, το οποίο και αποτελεί το συστατικό στοιχείο ενός αυτόνομου κράτους.
    Από την άλλη πλευρά η ανατροπή του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Παπαδόπουλου το 1974, συνοδεύτηκε με την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εκ νέου συνταγματική θέσπιση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σίγουρα, καθοριστική υπήρξε η ενεργοποίηση του φοιτητικού κινήματος, διά του οποίου εκφραζόταν η βούληση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η  βίαιη, όμως, κατάρρευση του οράματος της μεταπολιτευτικής γενιάς -ως προς το αίτημα μιας ουσιαστικής και άμεσης δημοκρατίας- δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Σχετικά γρήγορα και συγκεκριμένα το 1981 οι ΄΄απόφοιτοι΄΄ του Πολυτεχνείου ξύρισαν κόντρα  -στις αρχές τους- τα μούσια τους και πέταξαν τα ταγάρια και τα αμπέχονα που φορούσαν, αντικαθιστώντας τα με ποικιλόχρωμα ζιβάγκο και κασμιρένια κοστούμια. Η ίδια γενιά που όρθωσε με παρρησία το ανάστημά της στα φασιστικά τανκς, ήταν αυτή που στελέχωσε με ευκολία τον παλαιοκομματικό μηχανισμό, βα-φτυσμένο βέβαια πλέον ως σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αλλαγής.
   Ουσιαστικά το σύστημα του δημογεροντισμού και της κομματικής πειθαρχίας – πρωτόγονα κατάλοιπα της επαναστατικής Ελλάδας του 1821- μεταφέρθηκαν αυτούσια ,περιβεβλημένα από έναν εκσυγχρονιστικό μανδύα, στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Βέβαια, ουσιαστική επικοινωνιακή γέφυρα συντήρησης της φασιστικής κομματοκρατίας ήταν το ΄΄τέχνασμα΄΄ της υποβολής και του ιδεολογικού εγκλωβισμού του ατόμου, στα πλαίσια ενός λαϊκιστικού οργασμού.   Χυδαία και επίπλαστα κυβερνητικά διλήμματα του τύπου ΄΄Καραμανλής ή τανκς΄΄, ΄΄ΠΑ.ΣΟ.Κ ή δεξιά΄΄, ΄΄σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα΄΄, ΄΄συντηρητική ή άμεση πτώχευση΄΄ , ακόμη και σήμερα διχάζουν και διασαλεύουν την κοινωνική συνοχή, απειλώντας συγχρόνως την ίδια τη δημοκρατία.
     Το ότι η γενιά της μεταπολίτευσης δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει την αλλαγή που η ίδια προώθησε δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μομφή εναντίον της, καθώς οι ταχύτατες κοινωνικές εξελίξεις, ο νεανικός ενθουσιασμός και η δικαιολογημένη –έως ένα σημείο- υπεροψία ΄΄του νικητή΄΄ ήταν φυσικό να αποπροσανατολίσουν ακόμη και τους πιο συνεπείς οραματιστές της εποχής εκείνης.
Το πιο απογοητευτικό όμως και άκρως απαισιόδοξο είναι το ότι εν αναμονή εθνικής καταστροφής δεν υπάρχει προοπτική διάδοχης κατάστασης. Τί έπεται, δηλαδή μετά; Πάλι τα τανκς;  
    Φυσικά δεν εγείρω αξιώσεις από ΄΄τη γενιά του Πολυτεχνείου΄΄, καθώς αυτή απεμπόλησε την ιστορική ευκαιρία που της δόθηκε. Τώρα ήρθε ώρα να δράσει η δική μου γενιά, η ΄΄μετα-μεταπολιτευτική΄΄. Όταν μιλώ όμως για δράση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοώ αντί-δραση, αλλά εποικοδομητική διά-δραση στα πλαίσια της ανταπόκρισης στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ερεθίσματα. Έχοντας γίνει κοινωνός -τα τελευταία τρία χρόνια της φοιτητικής μου ζωής- σωρείας πολύωρων, αντικοινωνικών και άκρως ανθυγιεινών Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων, διαπιστώνω μετά θλίψης μου ότι η δική μου γενιά δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια κακότεχνη και φτηνή καρικατούρα της αλλοτριωμένης μεταπολιτευτικής νεολαίας. Σε όλο το μήκος και πλάτος των άδειων αμφιθεάτρων , λόγω των φασιστικών καταλήψεων, ξεπηδούν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους εγωκεντρικά-αναρχοαυτόνομα σύνδρομα μιας άλλης ξε-φτυσμένης εποχής. Στους γεμάτους, από απαίδευτα ανθρώπινα κουφάρια, δρόμους οι φοιτητές διαδηλώνουν μεγά-φωνοι, μικρό-φωνοι και συγχρόνως παρά-φωνοι, αναζητώντας και βρίσκοντας τελικά για σημαίες τους νέους Τεμπονέρες. Αγνοούν όμως ότι ο ιστορικός ήρωας δε δύναται να ταυτίζεται με ένα πρόσωπο που βρέθηκε στον πιο ακατάλληλο τόπο, την πιο ακατάλληλη στιγμή, για έναν ακατάλληλο σκοπό. Αντιθέτως, ήρωας γίνεσαι όταν πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα της μάζας, ενεργώντας με θετικές ενέργειες. Για να αποκτήσουμε όμως- σε συλλογικό επίπεδο- το χαρακτήρα της ΄΄ηρωικής γενιάς΄΄, θα πρέπει πρώτα να καταλογίσουμε στους εαυτούς μας τις ευθύνες που μας αναλογούν και να μην τις μεταθέτουμε στους προκατόχους μας. Ήρθε η ώρα να ερμηνεύσουμε με επιτυχία τον πρωταγωνιστικό ρόλο που μας αναθέτουν οι ίδιες οι κοινωνικές απαιτήσεις, διαφορετικά το περιθώριο της ιστορίας βρίσκεται ante portas, έτοιμο πλέον να υποδεχθεί κι εμάς.
    Όταν λοιπόν τα πάντα σε αυτή τη χώρα τελούν υπό καθεστώς διάλυσης, όταν το κράτος δικαίου, η παιδεία και η υγεία αποσυντίθενται καθημερινά, δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από το να συνειδητοποιείς συγχρόνως και την κατάρρευση του νεανικού οράματος.  Ας ξεφύγουμε λοιπόν από την ιδεολογία του νιχιλισμού και ας αντιληφθούμε ότι μοναδική διέξοδο από την κοινωνική αδικία αποτελεί ο κακοτράχαλος και δυσπρόσιτος δρόμος της παιδείας και όχι αυτός της κατάληψης ή της απεργίας. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Το σίγουρο όμως είναι ότι δε θα διορθωθούν αν δεν αλλάξουν, για το λόγο αυτό ας κάνουμε μια αρχή με τον επαναπροσδιορισμό της νοοτροπία και των αρχών μας ή ακόμη και της ίδιας της στάσης μας έναντι των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων. 

 Αλέξανδρος Χαρατσής 
φοιτητής Νομικής Δ.Π.Θ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ-ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΑ  ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
       

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΕΛΛΑΔΑ: ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΛΗΡΩΝΩ...

   Όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ, τα ιστορικά γεγονότα  επαναλαμβάνονται, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Δεν γνωρίζω αν όντως η ιστορία διαγράφει ένα κυκλικό σχήμα, πάντως το σίγουρο είναι πως οι καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ομοιάζουν σημαντικά με το παρελθόν, δημιουργώντας την εντύπωση της επανεμφάνισης γνώριμων συνθηκών μέσα στους αιώνες.
   Η παρεμβατικότητα των ξένων δυνάμεων στην οικονομική ζωή της Ελλάδος δεν αποτελεί πρωτοτυπία του σήμερα, αλλά αντίθετα έχει αναχθεί σε συνεπή τακτική του δυτικοευρωπαϊκού μπλοκ. Ούτε, βέβαια, η απογοήτευση –εκ μέρους των πολιτών προς τα κόμματα- και η αβεβαιότητα για το προσωπικό τους μέλλον, αλλά και για αυτό της ίδιας τους της χώρας αποτελούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. 
    Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά κάνοντας ένα ταξίδι στις μαύρες σελίδες της οικονομικής ιστορίας μας. Το 1828 υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου, δια της οποίας αναγνωρίζεται το ελληνικό κράτος ως αυτοτελές, με το όνομα ΄΄Βασίλειον της Ελλάδος΄΄. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά ένα κράτος δεσμεύεται για δάνεια που είχε συνάψει πριν την ανασύστασή του . Συγκεκριμένα, η Ελλάδα είχε αρχίσει να δέχεται δάνεια από τράπεζες του Λονδίνου κατά το 1824-1826, και μη δυνάμενη να τα αποπληρώσει, η τότε κυβέρνηση κηρύσσει πτώχευση.
   Στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα  η χώρα μας συνάπτει ,μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλεπάλληλα δάνεια συνολικού ύψους 60.000.000 γαλλικών φράγκων. Αυτή τη φορά στο παιχνίδι της οικονομικής στήριξης της Ελλάδος μπαίνουν πλην της Αγγλίας, η Γαλλία και η Ρωσία, οι οποίες είχαν το ρόλο του εγγυητή. Κατάληξη της οικονομικής πολιτικής του Όθωνα ήταν η δημιουργία υπερτριπλάσιου χρέους σε σχέση με αυτά που λογιστικά είχε επωφεληθεί από τον δανεισμό. Η χρεοκοπία δε θα αργήσει να έρθει και μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών η Ελλάδα κηρύσσει για δεύτερη φορά πτώχευση.
   Το 1880 αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένας βρετανοτραφής, φιλόδοξος πολιτικός που παρά το εκσυγχρονιστικό του έργο και την θεσμική αναβάθμιση της Ελλάδος, γίνεται διάσημος για τη δήλωση που φέρεται να έκανε στη Βουλή με περιεχόμενο το ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄. Ίσως εύλογα υποστηρίχθηκε από τον λαϊκιστή και ορκισμένο πολιτικό του εχθρό Θεόδωρο Δηλιγιάννη πως η πολιτική της κυβέρνησης Τρικούπη ήταν η μοναδική υπεύθυνη για την κάκιστη κατάσταση του δημοσίου ταμείου, το οποίο άδειαζε συνεχώς. Δε θα μπορούσαμε, ωστόσο, να παραβλέψουμε το κοινωνικού προσανατολισμού έργο του, στα πλαίσια του οποίου ιδρύονται για πρώτη φορά τεχνικές σχολές, κατασκευάζεται ένα ολοκληρωμένο σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο και πραγματοποιείται η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου. Βέβαια, το μείζονος εμπορικής σημασίας αναπτυξιακό του πρόγραμμα χρειαζόταν χρήματα, τα οποία δε διέθετε η Ελλάδα. Έτσι, η κυβέρνηση λαμβάνει δύο μεγάλα δάνεια για την αποπληρωμή των οποίων υιοθετείται για τρίτη φορά η ΄΄πολιτική΄΄ της πτώχευσης. Η κρίση τελικά αντιμετωπίσθηκε με εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό (διχοτόμιση της δραχμής), αλλά ο Τρικούπης δίχως την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, χάνει τις εκλογές του 1895. 
   Στην περίοδο που ακολουθεί, μόνον ως ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί το μέλλον της Ελλάδος. Ο Θ. Δηλιγιάννης ως πρωθυπουργός της Χώρας, την οδηγεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, από τον οποίο βγήκε εξαθλιωμένη οικονομικά, καθώς έπρεπε να καταβάλει υψηλότατη πολεμική αποζημίωση στη γείτονα χώρα.
   Επιστρέφοντας στο σήμερα, δεν πιστεύω ότι η κατάσταση διαφοροποιείται σημαντικά. Η χώρα μας -σαν να την κατατρέχει μια αιώνια κατάρα- εξακολουθεί να λαμβάνει δάνεια τα οποία δε δύναται να αποπληρώσει. Μόνο που υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Το ευρώ, σε αντιδιαστολή προς τη δραχμή, είναι ανεπίδεκτο υποτίμησης και η ιδέα της εξόδου από την ευρωζώνη δεν προσιδιάζει σε καμία περίπτωση με μια πολιτική εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού, η οποία κατά το παρελθόν αποδείχθηκε ως ρεαλιστική οικονομική επιλογή. Από την άλλη πλευρά, η απαξίωση όχι μόνο προς τα κόμματα εξουσίας, αλλά προς ολόκληρη την έκφανση των πολιτικών θεσμών, μεγιστοποιεί το ήδη υπάρχον πρόβλημα και σε συνδυασμό με την υπεροψία, τον λαϊκισμό και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πολιτικών και πολίτη, ΄΄παράγουν΄΄ τους απανταχού αγανακτισμένους.
   Το μόνο σίγουρο είναι πως προβλέψεις περί της ιστορικής μας τύχης δε χωρούν. Αν όμως επαληθευτεί ο νομοτελειακός κανόνας του Μαρξ, σχετικά με την επανάληψη της ιστορίας, θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στα 16 χρόνια. Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα από την πτώχευση του 1894 μέχρι το 1910, οπότε και εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος ο Ελευθέριος Βενιζέλος -αυτή η πολιτική ιδιοφυΐα που δημιούργησε το όραμα της Νέας Ελλάδας, όχι μόνο στο πλαίσιο της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής πολιτικής, συσπειρώνοντας τον κοινωνικό ιστό-.
   Ας μην περιμένουμε όμως καρτερικά και χαρακτηριζόμενοι από αδράνεια και κομφορμισμό την έλευση κάποιου πολιτικού-μεσσία, σαν τους  θρησκόληπτους που αναμένουν τη επίλυση όλων των προβλημάτων της κοινωνίας μας από υπερβατικές προσωπικότητες. Ας προσανατολίσουμε τη σκέψη μας περισσότερο ανθρωποκεντρικά. Εμείς καθορίζουμε τις προσωπικές μας τύχες… και κάποιοι από εμάς θα καθορίσουν και την τύχη της χώρας μας. Ας μας βρει σαν έτοιμους από καιρό εκείνη η ώρα της εκ θεμελίων επανασύστασης του ελληνικού κράτους.


Αλέξανδρος Χαρατσής
   Φοιτητής Νομικής  
 

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Για την.....''παρτίδα'' ρε γαμώτο

   Το τελευταίο διάστημα υιοθετήθηκε από κυβερνητικά στελέχη της πρώτης γραμμής μια τακτική γλωσσικού εκφυλισμού, η οποία επιδιώκει  την -δια της τέταρτης εξουσίας- πρόκληση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού του έλληνα πολίτη. Συγκεκριμένα, ο υπουργός οικονομικών προσπαθεί να πείσει τόσο τους βουλευτές, όσο και την κοινή γνώμη σχετικά με τον ''πατριωτικό'' χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής,  ταυτίζοντας την οικονομική αφαίμαξη του ελληνικού λαού με το εθνικό συμφέρον. 
   Καθημερινά κάνουν την εμφάνισή του στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων αγράμματοι και λαϊκιστές που διατυμπανίζουν ,σε φαρισαϊκούς πάντοτε τόνους,  πως υπεράνω των πάντων είναι η χώρα. Κι εγώ ο βλάξ -που κάθομαι και τους ακούω-  να μαλώνουν για το ποιος είναι περισσότερο εθνικόφρων αναρωτούμαι τι να είναι άραγε αυτή η πατρίδα, αυτή η αφηρημένη έννοια που συχνότατα κατακρεουργείται από βέβηλους και καιροσκόπους πολιτικάντηδες,  που το μόνο που επιθυμούν είναι να κατασκευάσουν ένα ψευτο-πατριωτικό προφίλ. Ποια είναι τελικά αυτή η Ελλάδα;  Είναι η θάλασσα και τα κορφοβούνια;  Ή μήπως οι βραχονησίδες; Γιατί ούτε αυτά τα διαφυλάξαμε το 1996, όταν ο κιοτής -υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη-  Θεόδωρος Πάγκαλος διαβεβαίωνε τον αμερικανό ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ότι οι ισχυροί ''άνεμοι'' θα παρασύρουν την ελληνική σημαία από τα Ίμια, η οποία και δε θα αντικατασταθεί ποτέ, όπως κι έγινε –μόνο που δε ''φύσηξε'' εκείνο το τραγικό βράδυ της 18 Ιανουαρίου-.   
   Απαραίτητη ,ωστόσο,  προϋπόθεση για την ύπαρξη της εδαφικής κυριαρχίας ενός κράτους είναι το υποκείμενο δια του οποίου ασκείται, και το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τον λαό. Επομένως, όταν ομιλούμε για ελληνικό κράτος δεν μπορούμε να παραγκωνίσουμε τον ελληνικό λαό, ο οποίος αποτελεί την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής και κατ΄ επέκταση της εθνικής ευημερίας.
   Οι παροτρύνσεις εκ μέρους της κυβέρνησης για οικονομική θυσία του έλληνα πολίτη στο βωμό της ''πατρίδας'' ή καλύτερα της παρτίδας, αποτελούν  έντεχνες  μπουρδολογίες και μπαρούφες  που σκοπό έχουν την επιβολή ενός αισθήματος ενοχής στη συνείδηση  του μέσου έλληνα. Ο κ. Παπανδρέου με τη σειρά του, καλώντας – με ''σπαστά'' πάντοτε ελληνικά- τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε συναίνεση, μεταφέρει αυτή την πρακτική της γλωσσικής παραπλάνησης και της εννοιολογικής αλλοίωσης των λέξεων, κατά το μικροκομματικό συμφέρον, εντός της Βουλής. Θα πει ,βέβαια, κάποιος: ''Μα καλά, η συναίνεση δεν είναι θεμιτή και ,συγχρόνως, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κρίσης;'' Και η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Ζητούμενο στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι η πολιτική του ''ναι σε όλα'', αλλά η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, η οποία έπεται της συνεννόησης, προσανατολισμένη στην εύρεση της ''χρυσής τομής'', που εν προκειμένω δε δύναται να είναι άλλη από το εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον υπό τη στενή του όρου έννοια και μόνο, εννοώντας  το ευοίωνο μέλλον του κοινωνικού συνόλου, το οποίο και θα φέρει την εθνική ευημερία.
   Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πολιτικοί της χώρας μας καλούνται να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν. Το σίγουρο όμως είναι πως αν δεν αρχίσουν να ομιλούν την ελληνική-δημοτική διάλεκτο, αλλά εξακολουθούν -αντίθετα-  να επιδίδονται στην ασύστολη χρήση της παρα-πολιτικής καθα-ρεύουσας, καθότι ιδιαιτέρως δύσπεπτη, οι πιθανότητες της εθνικής ανάκαμψης θα διαγράψουν πτωτική πορεία, ανάλογη της οικονομίας μας. Ας ελπίσουμε ότι στη χώρα μας θα ακούσουμε σύντομα υψηλότερης ποιότητας πολιτικές τοποθετήσεις, στην πορεία προς την επανακατάκτηση της  δημοκρατίας. Διότι τέτοιες εποχές ηθικοπολιτικών εκπτώσεων, στα πλαίσια των οποίων κάνουν την εμφάνισή τους κάθε λογής αλχημιστές αλλοτριώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, εναρμονίζονται περισσότερο με την περίοδο 1967-1974.

Αλέξανδρος Χαρατσής
  Φοιτητής Νομικής

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

''ΤΡΟΪΚΟΣ'' ΠΟΛΕΜΟΣ


                                                                                                                
   Τις τελευταίες ημέρες ,είναι γεγονός, πως το οικονομικό έλλειμμα της χώρας μας έδωσε τη θέση του στο πολιτικό έλλειμμα, το οποίο είναι –τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά- κατά πολύ μεγαλύτερο από το πρώτο. Αμφιβάλλω αν έχει γίνει αντιληπτή η κρισιμότητα τις κατάστασης όχι μόνο από την κυβέρνηση, η οποία έχει την αίσθηση ότι το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα είναι διαχειρίσιμο, αλλά και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας είκοσι ολόκληρους μήνες ένα σεμινάριο ''σοσιαλιστικής'' πολιτικής, διατυμπανίζει ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αποτελεί μονόδρομο, καθώς στην αντίθετη περίπτωση η χρεοκοπία και κατά συνέπεια η πτώχευση της χώρας βρίσκεται ante portas. Τα βλακώδη και αήθη διλλήματα του τύπου ''σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα'', ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε'', ''μεσοπρόθεσμο ή πτώχευση'', χαρακτηρίζονται από υπερχειλίζοντα λαϊκισμό και προσιδιάζουν σε ''μαύρες'' εποχές για τον πολιτικό πολιτισμό της Ελλάδος, όπως η περίοδος 1981-89 και 1993-96. 
   Δυστυχώς, το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα της χώρας μας θεμελιώθηκε επάνω σε σκωληκόβρωτα θεμέλια και για το λόγο αυτό είναι ετοιμόρροπο με κάθε κλυδωνισμό. Εν έτη 2011 αναβιώνει ο εσωκομματικός τραμπουκισμός. Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν οι κατακαημένοι (γιατί για λύπηση είναι πλέον) βουλευτές λειτουργούν ως δράστες ή θύματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ανεξάρτητος πλέον, μετά τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής κ. Κουρουμπλής. Ποιο ήταν το παράπτωμά του; Το ότι τόλμησε να καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο. Οι κομματικοί αρχηγοί πλέον στήνουν κομματικές λαιμητόμους για να παραδειγματιστούν οι αντιρρησίες και να πειθαρχήσουν στην κομματική γραμμή οι υπόλοιποι, εκμηδενίζοντας και υπονομεύοντας έτσι την πολιτική βούληση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των βουλευτών τους. 
   Υπάρχουν ,βέβαια, και κάποιοι άλλοι που δεν έχουν καθόλου άποψη περί του θέματος και δηλώνουν στο ζήτημα της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου απλώς παρών ή καλύτερα ''παρούσα'', θέση-τακτική παρόμοια με αυτή του ''δεν γνωρίζω δεν απαντώ'', στα πλαίσια της διενέργειας δημοσκοπήσεων. Τί ακριβώς δεν γνωρίζεις κυρία Ντόρα μου; Διότι όταν ψήφιζες υπέρ του μνημονίου γνώριζες και μάλιστα πολύ καλά. Να σου πω εγώ τι ξέρω κα πρόεδρε του ''ΔΥΣΗ'' και όχι ΔΗ.ΣΥ… φοβάσαι -ειδικά μετά την αποχώρηση του κ. Κιλτίδη- ότι το κομματικό σου παρα-μόρφωμα δεν πρόκειται να πλησιάσει ποτέ το άπιαστο μεν, πολυπόθητο δε 3%. Οπότε η τακτική του ''λευκού'' σε διατηρεί στα ίδια χαμηλά ποσοστά, χωρίς να κινδυνεύεις να πέσεις ακόμα πιο κάτω, ψηφίζοντας υπέρ ή κατά.
   Όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, είναι το μοναδικό κόμμα εντός της ελληνικής Βουλής που έχει οργανωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση ΑΛΛΑ …..δεν μας το ανακοινώνει (το Ζάππειο 2 σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης, καθώς αποτέλεσε προϊόν δουλειάς του ποδαριού). Προφανώς δεν μας το γνωστοποιεί, για να μην το ιδιοποιηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όταν όμως ανέβει το κόμμα του κ. Σαμαρά στην εξουσία (θέμα χρόνου είναι), δυστυχώς το πρόγραμμα δε θα είναι υλοποιήσιμο, καθώς θα μας διαβεβαιώνουν ότι η απερχόμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της καμένη γη και θα πρέπει να καταστρωθεί νέο σχέδιο. Και πάλι θα τρέξουμε στους αξιολάτρευτους εταίρους, για τους οποίους είμαστε οι πιο συνεπείς πελάτες. Σοβαρευτείτε όλοι σας (κι εμείς φυσικά με τη σειρά μας. Έχετε μετατρέψει τη Βουλή των Ελλήνων σε έλος όπου κοάζουν ,αδιαλείπτως, 300 φυσιγναθοειδή.
   Και αναρωτιέμαι ,πράγματι, για ποιόν λόγο να σηκώσω εγώ το βάρος των δικών σας λαθών; Το χρωστάω στην αμάθεια, την οκνηρία και το βόλεμά σας; Στο λιανό και το χοντρό έντερό σας, που βρίθει ακαθαρσιών από αυτά που ,ως σαβουρώματα, έχετε καταβροχθίσει εις βάρος του ελληνικού λαού; Κάποιοι παχυμουλαράτοι διατυμπανίζουν ότι τα ''φάγαμε μαζί''. Μια λιπομέτρηση , ωστόσο, θα αποδείκνυε το άκρως αντίθετο...

  Αλέξανδρος Χαρατσής
     φοιτητής Νομικής