ΕΛΛΑΔΑ: ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΛΗΡΩΝΩ...

   Όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ, τα ιστορικά γεγονότα  επαναλαμβάνονται, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Δεν γνωρίζω αν όντως η ιστορία διαγράφει ένα κυκλικό σχήμα, πάντως το σίγουρο είναι πως οι καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ομοιάζουν σημαντικά με το παρελθόν, δημιουργώντας την εντύπωση της επανεμφάνισης γνώριμων συνθηκών μέσα στους αιώνες.

   Η παρεμβατικότητα των ξένων δυνάμεων στην οικονομική ζωή της Ελλάδος δεν αποτελεί πρωτοτυπία του σήμερα, αλλά αντίθετα έχει αναχθεί σε συνεπή τακτική του δυτικοευρωπαϊκού μπλοκ. Ούτε, βέβαια, η απογοήτευση –εκ μέρους των πολιτών προς τα κόμματα- και η αβεβαιότητα για το προσωπικό τους μέλλον, αλλά και για αυτό της ίδιας τους της χώρας αποτελούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. 

    Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά κάνοντας ένα ταξίδι στις μαύρες σελίδες της οικονομικής ιστορίας μας. Το 1828 υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου, δια της οποίας αναγνωρίζεται το ελληνικό κράτος ως αυτοτελές, με το όνομα ΄΄Βασίλειον της Ελλάδος΄΄. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά ένα κράτος δεσμεύεται για δάνεια που είχε συνάψει πριν την ανασύστασή του . Συγκεκριμένα, η Ελλάδα είχε αρχίσει να δέχεται δάνεια από τράπεζες του Λονδίνου κατά το 1824-1826, και μη δυνάμενη να τα αποπληρώσει, η τότε κυβέρνηση κηρύσσει πτώχευση.

   Στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα  η χώρα μας συνάπτει ,μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλεπάλληλα δάνεια συνολικού ύψους 60.000.000 γαλλικών φράγκων. Αυτή τη φορά στο παιχνίδι της οικονομικής στήριξης της Ελλάδος μπαίνουν πλην της Αγγλίας, η Γαλλία και η Ρωσία, οι οποίες είχαν το ρόλο του εγγυητή. Κατάληξη της οικονομικής πολιτικής του Όθωνα ήταν η δημιουργία υπερτριπλάσιου χρέους σε σχέση με αυτά που λογιστικά είχε επωφεληθεί από τον δανεισμό. Η χρεοκοπία δε θα αργήσει να έρθει και μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών η Ελλάδα κηρύσσει για δεύτερη φορά πτώχευση.

   Το 1880 αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένας βρετανοτραφής, φιλόδοξος πολιτικός που παρά το εκσυγχρονιστικό του έργο και την θεσμική αναβάθμιση της Ελλάδος, γίνεται διάσημος για τη δήλωση που φέρεται να έκανε στη Βουλή με περιεχόμενο το ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄. Ίσως εύλογα υποστηρίχθηκε από τον λαϊκιστή και ορκισμένο πολιτικό του εχθρό Θεόδωρο Δηλιγιάννη πως η πολιτική της κυβέρνησης Τρικούπη ήταν η μοναδική υπεύθυνη για την κάκιστη κατάσταση του δημοσίου ταμείου, το οποίο άδειαζε συνεχώς. Δε θα μπορούσαμε, ωστόσο, να παραβλέψουμε το κοινωνικού προσανατολισμού έργο του, στα πλαίσια του οποίου ιδρύονται για πρώτη φορά τεχνικές σχολές, κατασκευάζεται ένα ολοκληρωμένο σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο και πραγματοποιείται η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου. Βέβαια, το μείζονος εμπορικής σημασίας αναπτυξιακό του πρόγραμμα χρειαζόταν χρήματα, τα οποία δε διέθετε η Ελλάδα. Έτσι, η κυβέρνηση λαμβάνει δύο μεγάλα δάνεια για την αποπληρωμή των οποίων υιοθετείται για τρίτη φορά η ΄΄πολιτική΄΄ της πτώχευσης. Η κρίση τελικά αντιμετωπίσθηκε με εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό (διχοτόμιση της δραχμής), αλλά ο Τρικούπης δίχως την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, χάνει τις εκλογές του 1895. 

   Στην περίοδο που ακολουθεί, μόνον ως ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί το μέλλον της Ελλάδος. Ο Θ. Δηλιγιάννης ως πρωθυπουργός της Χώρας, την οδηγεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, από τον οποίο βγήκε εξαθλιωμένη οικονομικά, καθώς έπρεπε να καταβάλει υψηλότατη πολεμική αποζημίωση στη γείτονα χώρα.

   Επιστρέφοντας στο σήμερα, δεν πιστεύω ότι η κατάσταση διαφοροποιείται σημαντικά. Η χώρα μας -σαν να την κατατρέχει μια αιώνια κατάρα- εξακολουθεί να λαμβάνει δάνεια τα οποία δε δύναται να αποπληρώσει. Μόνο που υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Το ευρώ, σε αντιδιαστολή προς τη δραχμή, είναι ανεπίδεκτο υποτίμησης και η ιδέα της εξόδου από την ευρωζώνη δεν προσιδιάζει σε καμία περίπτωση με μια πολιτική εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού, η οποία κατά το παρελθόν αποδείχθηκε ως ρεαλιστική οικονομική επιλογή. Από την άλλη πλευρά, η απαξίωση όχι μόνο προς τα κόμματα εξουσίας, αλλά προς ολόκληρη την έκφανση των πολιτικών θεσμών, μεγιστοποιεί το ήδη υπάρχον πρόβλημα και σε συνδυασμό με την υπεροψία, τον λαϊκισμό και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πολιτικών και πολίτη, ΄΄παράγουν΄΄ τους απανταχού αγανακτισμένους.

   Το μόνο σίγουρο είναι πως προβλέψεις περί της ιστορικής μας τύχης δε χωρούν. Αν όμως επαληθευτεί ο νομοτελειακός κανόνας του Μαρξ, σχετικά με την επανάληψη της ιστορίας, θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στα 16 χρόνια. Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα από την πτώχευση του 1894 μέχρι το 1910, οπότε και εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος ο Ελευθέριος Βενιζέλος -αυτή η πολιτική ιδιοφυΐα που δημιούργησε το όραμα της Νέας Ελλάδας, όχι μόνο στο πλαίσιο της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής πολιτικής, συσπειρώνοντας τον κοινωνικό ιστό-.

   Ας μην περιμένουμε όμως καρτερικά και χαρακτηριζόμενοι από αδράνεια και κομφορμισμό την έλευση κάποιου πολιτικού-μεσσία, σαν τους  θρησκόληπτους που αναμένουν τη επίλυση όλων των προβλημάτων της κοινωνίας μας από υπερβατικές προσωπικότητες. Ας προσανατολίσουμε τη σκέψη μας περισσότερο ανθρωποκεντρικά. Εμείς καθορίζουμε τις προσωπικές μας τύχες… και κάποιοι από εμάς θα καθορίσουν και την τύχη της χώρας μας. Ας μας βρει σαν έτοιμους από καιρό εκείνη η ώρα της εκ θεμελίων επανασύστασης του ελληνικού κράτους.

Αλέξανδρος Χαρατσής

   Φοιτητής Νομικής  

 

Για την.....''παρτίδα'' ρε γαμώτο

   Το τελευταίο διάστημα υιοθετήθηκε από κυβερνητικά στελέχη της πρώτης γραμμής μια τακτική γλωσσικού εκφυλισμού, η οποία επιδιώκει  την -δια της τέταρτης εξουσίας- πρόκληση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού του έλληνα πολίτη. Συγκεκριμένα, ο υπουργός οικονομικών προσπαθεί να πείσει τόσο τους βουλευτές, όσο και την κοινή γνώμη σχετικά με τον ''πατριωτικό'' χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής,  ταυτίζοντας την οικονομική αφαίμαξη του ελληνικού λαού με το εθνικό συμφέρον. 

   Καθημερινά κάνουν την εμφάνισή του στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων αγράμματοι και λαϊκιστές που διατυμπανίζουν ,σε φαρισαϊκούς πάντοτε τόνους,  πως υπεράνω των πάντων είναι η χώρα. Κι εγώ ο βλάξ -που κάθομαι και τους ακούω-  να μαλώνουν για το ποιος είναι περισσότερο εθνικόφρων αναρωτούμαι τι να είναι άραγε αυτή η πατρίδα, αυτή η αφηρημένη έννοια που συχνότατα κατακρεουργείται από βέβηλους και καιροσκόπους πολιτικάντηδες,  που το μόνο που επιθυμούν είναι να κατασκευάσουν ένα ψευτο-πατριωτικό προφίλ. Ποια είναι τελικά αυτή η Ελλάδα;  Είναι η θάλασσα και τα κορφοβούνια;  Ή μήπως οι βραχονησίδες; Γιατί ούτε αυτά τα διαφυλάξαμε το 1996, όταν ο κιοτής -υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη-  Θεόδωρος Πάγκαλος διαβεβαίωνε τον αμερικανό ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ότι οι ισχυροί ''άνεμοι'' θα παρασύρουν την ελληνική σημαία από τα Ίμια, η οποία και δε θα αντικατασταθεί ποτέ, όπως κι έγινε –μόνο που δε ''φύσηξε'' εκείνο το τραγικό βράδυ της 18 Ιανουαρίου-.   

   Απαραίτητη ,ωστόσο,  προϋπόθεση για την ύπαρξη της εδαφικής κυριαρχίας ενός κράτους είναι το υποκείμενο δια του οποίου ασκείται, και το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τον λαό. Επομένως, όταν ομιλούμε για ελληνικό κράτος δεν μπορούμε να παραγκωνίσουμε τον ελληνικό λαό, ο οποίος αποτελεί την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής και κατ΄ επέκταση της εθνικής ευημερίας.

   Οι παροτρύνσεις εκ μέρους της κυβέρνησης για οικονομική θυσία του έλληνα πολίτη στο βωμό της ''πατρίδας'' ή καλύτερα της παρτίδας, αποτελούν  έντεχνες  μπουρδολογίες και μπαρούφες  που σκοπό έχουν την επιβολή ενός αισθήματος ενοχής στη συνείδηση  του μέσου έλληνα. Ο κ. Παπανδρέου με τη σειρά του, καλώντας – με ''σπαστά'' πάντοτε ελληνικά- τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε συναίνεση, μεταφέρει αυτή την πρακτική της γλωσσικής παραπλάνησης και της εννοιολογικής αλλοίωσης των λέξεων, κατά το μικροκομματικό συμφέρον, εντός της Βουλής. Θα πει ,βέβαια, κάποιος: ''Μα καλά, η συναίνεση δεν είναι θεμιτή και ,συγχρόνως, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κρίσης;'' Και η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Ζητούμενο στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι η πολιτική του ''ναι σε όλα'', αλλά η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, η οποία έπεται της συνεννόησης, προσανατολισμένη στην εύρεση της ''χρυσής τομής'', που εν προκειμένω δε δύναται να είναι άλλη από το εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον υπό τη στενή του όρου έννοια και μόνο, εννοώντας  το ευοίωνο μέλλον του κοινωνικού συνόλου, το οποίο και θα φέρει την εθνική ευημερία.

   Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πολιτικοί της χώρας μας καλούνται να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν. Το σίγουρο όμως είναι πως αν δεν αρχίσουν να ομιλούν την ελληνική-δημοτική διάλεκτο, αλλά εξακολουθούν -αντίθετα-  να επιδίδονται στην ασύστολη χρήση της παρα-πολιτικής καθα-ρεύουσας, καθότι ιδιαιτέρως δύσπεπτη, οι πιθανότητες της εθνικής ανάκαμψης θα διαγράψουν πτωτική πορεία, ανάλογη της οικονομίας μας. Ας ελπίσουμε ότι στη χώρα μας θα ακούσουμε σύντομα υψηλότερης ποιότητας πολιτικές τοποθετήσεις, στην πορεία προς την επανακατάκτηση της  δημοκρατίας. Διότι τέτοιες εποχές ηθικοπολιτικών εκπτώσεων, στα πλαίσια των οποίων κάνουν την εμφάνισή τους κάθε λογής αλχημιστές αλλοτριώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, εναρμονίζονται περισσότερο με την περίοδο 1967-1974.

Αλέξανδρος Χαρατσής

  Φοιτητής Νομικής

''ΤΡΟΪΚΟΣ'' ΠΟΛΕΜΟΣ

                                                                                                                

   Τις τελευταίες ημέρες ,είναι γεγονός, πως το οικονομικό έλλειμμα της χώρας μας έδωσε τη θέση του στο πολιτικό έλλειμμα, το οποίο είναι –τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά- κατά πολύ μεγαλύτερο από το πρώτο. Αμφιβάλλω αν έχει γίνει αντιληπτή η κρισιμότητα τις κατάστασης όχι μόνο από την κυβέρνηση, η οποία έχει την αίσθηση ότι το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα είναι διαχειρίσιμο, αλλά και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας είκοσι ολόκληρους μήνες ένα σεμινάριο ''σοσιαλιστικής'' πολιτικής, διατυμπανίζει ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αποτελεί μονόδρομο, καθώς στην αντίθετη περίπτωση η χρεοκοπία και κατά συνέπεια η πτώχευση της χώρας βρίσκεται ante portas. Τα βλακώδη και αήθη διλλήματα του τύπου ''σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα'', ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε'', ''μεσοπρόθεσμο ή πτώχευση'', χαρακτηρίζονται από υπερχειλίζοντα λαϊκισμό και προσιδιάζουν σε ''μαύρες'' εποχές για τον πολιτικό πολιτισμό της Ελλάδος, όπως η περίοδος 1981-89 και 1993-96. 

   Δυστυχώς, το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα της χώρας μας θεμελιώθηκε επάνω σε σκωληκόβρωτα θεμέλια και για το λόγο αυτό είναι ετοιμόρροπο με κάθε κλυδωνισμό. Εν έτη 2011 αναβιώνει ο εσωκομματικός τραμπουκισμός. Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν οι κατακαημένοι (γιατί για λύπηση είναι πλέον) βουλευτές λειτουργούν ως δράστες ή θύματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ανεξάρτητος πλέον, μετά τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής κ. Κουρουμπλής. Ποιο ήταν το παράπτωμά του; Το ότι τόλμησε να καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο. Οι κομματικοί αρχηγοί πλέον στήνουν κομματικές λαιμητόμους για να παραδειγματιστούν οι αντιρρησίες και να πειθαρχήσουν στην κομματική γραμμή οι υπόλοιποι, εκμηδενίζοντας και υπονομεύοντας έτσι την πολιτική βούληση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των βουλευτών τους. 

   Υπάρχουν ,βέβαια, και κάποιοι άλλοι που δεν έχουν καθόλου άποψη περί του θέματος και δηλώνουν στο ζήτημα της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου απλώς παρών ή καλύτερα ''παρούσα'', θέση-τακτική παρόμοια με αυτή του ''δεν γνωρίζω δεν απαντώ'', στα πλαίσια της διενέργειας δημοσκοπήσεων. Τί ακριβώς δεν γνωρίζεις κυρία Ντόρα μου; Διότι όταν ψήφιζες υπέρ του μνημονίου γνώριζες και μάλιστα πολύ καλά. Να σου πω εγώ τι ξέρω κα πρόεδρε του ''ΔΥΣΗ'' και όχι ΔΗ.ΣΥ… φοβάσαι -ειδικά μετά την αποχώρηση του κ. Κιλτίδη- ότι το κομματικό σου παρα-μόρφωμα δεν πρόκειται να πλησιάσει ποτέ το άπιαστο μεν, πολυπόθητο δε 3%. Οπότε η τακτική του ''λευκού'' σε διατηρεί στα ίδια χαμηλά ποσοστά, χωρίς να κινδυνεύεις να πέσεις ακόμα πιο κάτω, ψηφίζοντας υπέρ ή κατά.

   Όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, είναι το μοναδικό κόμμα εντός της ελληνικής Βουλής που έχει οργανωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση ΑΛΛΑ …..δεν μας το ανακοινώνει (το Ζάππειο 2 σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης, καθώς αποτέλεσε προϊόν δουλειάς του ποδαριού). Προφανώς δεν μας το γνωστοποιεί, για να μην το ιδιοποιηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όταν όμως ανέβει το κόμμα του κ. Σαμαρά στην εξουσία (θέμα χρόνου είναι), δυστυχώς το πρόγραμμα δε θα είναι υλοποιήσιμο, καθώς θα μας διαβεβαιώνουν ότι η απερχόμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της καμένη γη και θα πρέπει να καταστρωθεί νέο σχέδιο. Και πάλι θα τρέξουμε στους αξιολάτρευτους εταίρους, για τους οποίους είμαστε οι πιο συνεπείς πελάτες. Σοβαρευτείτε όλοι σας (κι εμείς φυσικά με τη σειρά μας. Έχετε μετατρέψει τη Βουλή των Ελλήνων σε έλος όπου κοάζουν ,αδιαλείπτως, 300 φυσιγναθοειδή.

   Και αναρωτιέμαι ,πράγματι, για ποιόν λόγο να σηκώσω εγώ το βάρος των δικών σας λαθών; Το χρωστάω στην αμάθεια, την οκνηρία και το βόλεμά σας; Στο λιανό και το χοντρό έντερό σας, που βρίθει ακαθαρσιών από αυτά που ,ως σαβουρώματα, έχετε καταβροχθίσει εις βάρος του ελληνικού λαού; Κάποιοι παχυμουλαράτοι διατυμπανίζουν ότι τα ''φάγαμε μαζί''. Μια λιπομέτρηση , ωστόσο, θα αποδείκνυε το άκρως αντίθετο...

  Αλέξανδρος Χαρατσής

     φοιτητής Νομικής